Het is niet uit te leggen, merkte Mirjam Rotenstreich, als ze de vraag kreeg hoe het met haar ging. Beheerst door Verdriet, Gemis en Leed om haar zoon Tonio, die in 2010 overleed aan de gevolgen van een verkeersongeluk, staat haar leven in het teken van VGLT, ofwel overleven. Dat begrijpt iedereen. Maar wat dat werkelijk betekent, is door niemand na te voelen.
En toch. In de afgelopen jaren schreef Rotenstreich korte teksten die vaak hartverscheurend zijn, soms onverwacht luchtig, en die telkens één aspect behandelen van het leven van een moeder zonder kind. Kerstmis, pakjesavond, tandenpoetsen, films kijken, verdrietliedjes horen, naar de supermarkt gaan – de aanleiding kan futiel lijken, maar met een gebroken hart heb je aan weinig genoeg om van slag te raken.
Stukje bij beetje ontdekte Mirjam dat het tóch kan. Het indrukwekkende bewijs is Jij ontbreekt aan mij: een liefdevol portret van Tonio, én een alleszeggend antwoord op de vraag hoe het nu met haar gaat. Er zijn woorden voor: dat liet haar man A.F.Th. van der Heijden zien in Tonio. Een requiemroman (2011). Men kan Jij ontbreekt aan mij bezien als haar kant van de zaak.