ஒரு ஆழ்கடலில் உறைவுகொண்டிருக்கும் காதல்

1912 ஏப்ரல் 10 உலகின் பிரமாண்டமான பயணியர் கப்பல் டைட்டானிக் பற்றி உலகின் அத்தனை பத்திரிகைகளும் சிலாகித்து எழுதியிருந்தன. அதன் ஆயுள் 1912 ஏப்ரல் 15 அதிகாலை 2.30 வரை தான் என்பது அப்போது யாருக்கும் தெரியாது.

மிக உயரமான அந்த டைட்டானிக் கப்பல் வாழ்க்கையின் மிக உயரத்தில் இருந்து சரசரவென சரிந்து கீழேகீழே என பயணித்து எண்ணிப்பார்க்க முடியாத அளவு கீழே சென்று தரைதட்டிப் போவதென்பது எதனுடைய குறியீடாக மௌனசாட்சியாக இருப்பதாய் எடுத்துக்கொள்ளலாமா...

அன்று அயர்லாந்தில் இருந்து அமெரிக்காவின் நியூயார்க் நகரம் நோக்கி பயணிக்க ஆரம்பித்தது. அந்த கனவு கப்பலில் பயணிப்பவர்களுக்கு ஊரை கூடி நின்று கைஆட்டி பிரியாவிடை அளித்தது. நடக்க இருந்த எதிர்பாராத அந்த திருப்பத்தை உணராத அந்த பயணியர்கள் அனைவரும் மகிழ்ச்சியோடு கையசைத்து விடைபெற்றார்கள்.

வாழ்க்கையின் மிகப் பெரிய மகிழ்ச்சியாய் அதில் பயணித்தவர்கள் அந்த பயணத்தை நினைத்துக்கொண்டிருந்தார்கள். எத்தனை பெரிய மகிழ்ச்சிக்கும் ஒரு காலஅளவு இருக்கிறது என்பதை யாரும் அப்போது எண்ணிப் பார்ப்பதில்லை. இந்த மகிழ்ச்சியின் காலஅளவு எவ்வளவு என்று அப்போது அவர்களுக்கு தெரியாது. இங்கே பார்க்கிற மகிழ்ச்சிகள் அத்தனைக்குமான காலஅளவும் அப்படித்தானா... அப்படி யென்றால் எவ்வளவு... யார் அதைப் பற்றி சிந்திக்கத் தயாராயிருக்கிறார்கள்... தெரியாது... இங்கே இவர்களுக்குள்ளிருந்த அந்த மகிழ்ச்சியின் காலஅளவு எத்தனை என்பதை அவர்களோடு பயணித்தே தெரிந்து கொள்ளலாம்.

காதல் பயணிப்புடன், தி. குலசேகர்