Çelikkale

sadece tasvirle hikaye olmaz. kişiler, konuşmalı, fikirler olmalı, diye düşünüyorum.

Sakın Unutma, Tersine Gezegen hikâyelerinden sonra Mehmet Kardaş bu çalışmasında da aynı şeyi yapıyor: baş karakterimizi zorlayıcı, ölümcül koşullar içerisine yerleştiriyor ve onun sıkışıp kalmışlığını bize gerçekçi bir şekilde hissettirecek bir atmosfer yaratıyor. Çelikkale öncelikle sisi, çarpışma ortamını çok güzel kullanıyor, ayrıca hikâyenin zamanı ve ortam düşünüldüğünde karşımıza çıkan sürpriz çok güzel ve yine gerçekçi bir his yaratiyor. sanki okurken evet, bu böyle olmuştur dedirtiyor bize, yani yazar gerçeküstü hikayelerinde gerceklik.hissi yaratabiliyor..ne kadar önemli bir özellik. Fantastik, bilimkurgu ve korku kitaplarında başarılı olmanın ilk koşulu da bunu sağlamak değil mi? Ayrıca Karadaş'ın üç çalışmasında da diyaloglar hiç zorlama gelmiyor. ayrıca bir de şunu söylemek isterim: hikâyeler muhakkak bir sonla bitecekse eğer, Karadaş bu anlamda oldukça iyi sonlar yazıyor. bu çalışmasını da kesinlikle öneririm.

ben beğendim bot deilim bakın(⁠༎ຶ⁠ ⁠෴⁠ ⁠༎ຶ⁠)(⁠╥⁠﹏⁠╥⁠)(⁠•⁠‿⁠•⁠)(⁠・⁠∀⁠・⁠) bot bunu yapamaz