Wanhoop en roekeloosheid, melancholie en provocatie, ernst en ironie wisselen elkaar voortdurend af, en dat in een volstrekt eigenzinnige stijl. Een tevreden lach, de roman waarmee schrijver en criminoloog Andreas Burnier in 1965 debuteerde, werd direct bij verschijnen als een sensatie ervaren en bekroond met de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs. De roman heeft niets aan kracht ingeboet. Xandra Schutte vindt de roman โvijftig jaar later nog springlevendโ en omschreef het als โeen achtbaan waarin verhaal, essayistische terzijdes, overmoedige wisecracks en poรซzie in hoog tempo voorbij schieten. Wanhoop en roekeloosheid, melancholie en provocatie, ernst en ironie wisselen elkaar voortdurend af, en dat in een volstrekt eigenzinnige stijlโ. Volgens Rosanne Hertzberger is Burnier โeen geestverwant, een rolmodel, grootmoeder der dwarsdenkersโ en moet ze herontdekt worden.