Zolang we maar zwijgen

Althans, tot nu…

Vijf jaar geleden heeft Michael Graham de enige persoon die hem echt kende, verraden. En sinds dat moment heeft hij zijn seksuele geaardheid diep weggestopt. Niemand weet iets. De schok is dan ook groot als juist die ene persoon de kleedkamer van Harkness College binnenwandelt. De enige persoon die hem met één blik compleet laat smelten. De reactie van Graham? Totale. Paniek. De nieuwe vleugelspeler van het Harkness IJshockeyteam hoeft namelijk maar zijn mond open te doen, en het hele leven dat Graham zo zorgvuldig voor zichzelf heeft opgebouwd, stort in.

John Rikker is ‘die nieuwe’. Alweer. En dit keer is nog vervelender dan anders, omdat de media het verhaal over ‘de enige openlijke gay speler in de competitie’ maar niet wil loslaten. Zijn ploeggenoten zijn absoluut niet blij met alle pers die zich buiten de ijsbaan heeft opgesteld.

En met name één speler lijkt zijn komst te verafschuwen…

Rikker verwachtte heus niet dat Graham hem met open armen zou ontvangen, maar dat Graham hem niet eens in de ogen wil aankijken, had hij niet verwacht. Zo te zien gaat het niet zo heel goed met zijn voormalige… beste vriend/geliefde/whatever. Hij drinkt te veel en lijkt zich tijdens de trainingen niet goed te kunnen concentreren.

Zolang ze blijven zwijgen, verandert er niets.

Maar wat gebeurt er een van hen eindelijk besluit te spreken?

Disclaimer: Dit boek bevat twee eenzame, verliefde jongens, T-shirts met snedige spreuken en een oma met een pokerface.