بخشی از متن کتاب

دنیای سبز دیربازانمان را به نابودی سپردیم و از آن هیچ باقی نگذاشتیم تا زندگی بر ما ارزانی دارد

دنیای نخست سرخ شد و در خون خود بر خویشتن و جانان جهان گریست، لیک آدمیان بر آن بودند تا باز به ارزش‌های خودساخته‌شان پیش روند و این‌گونه شد که جهان را سیاهی فرا گرفت

اسمان تیره و تار گشت و دیگر خورشید به رویمان نتابید، او نیز کلافه شده بود، او هم از این دنیای دیوانه‌وار به تنگ آمد و شنیدم که در شبی خویشتن را کشت تا آسوده بخوابد

آسمان تیره و تار بی‌آنکه آفتاب بر آن طلوع کند چه غمناک بود

ماه کم سو و بی‌توان به جای مانده بود، آخر آدمیان به ماه سفر بردند و او را دست و پا بسته بر جای نهادند، او را به حصر کشیدند و مالکانه بر او تاختند تا بر آنان بتابد و حال هر بار ماه را می‌دیدیم که با توانی تحلیل رفته و جانی بی‌رمق بر جای خشک مانده است و او را توانی برای رفتن و دورماندن نیست

آدمیان او را محکوم به ماندن کردند تا بر دنیایشان بتابد و یگانه نور باقی مانده بر جهانشان باشد

هر چند برای ماه هم نقشه‌های بسیار کشیده بودند، شنیده بودم که می‌خواهند در آینده‌ای نه چندان دور او را تکه تکه کنند و از اجسام او ابزار تازه‌ای بسازند، آنان تنها به انتظار آن بودند تا بتوانند ماه تازه‌ای خلق کنند و جایگزین او کنند و پس از مطمئن شدن از ساختن نور تازه، به سر اسیرشان آن بیاورند که آرزو کرده‌اند

آنان به سر خیال ساختن خورشید داشتند، ابنای بشر تا آنجا خویشتن را پیش می‌دید که هر ناممکنی را خلق کند، او بر آن بود تا ماه را دوباره بیافریند، خورشید را دوباره بازآفریند و ابرها را بارور کند، او می‌خواست تا آنچه از دورتری خوانده بود را به جهانیان ثابت کند