Wspomnienia Konstantego Wolickiego z czasów pobytu w Cytadeli Warszawskiej i na Syberii

Konstanty Wolicki (ur. w 1805 w Kowalu na Kujawach, zm. w 1863 tamże) – polski kompozytor, uczestnik powstania listopadowego, zesłaniec.

Syn Macieja, szambelana Stanisława Augusta Poniatowskiego i Agniesz-ki ze Skarbków. Był bratem stryjecznym przemysłowca Konstantego Wolic-kiego i krewnym hrabiego Fryderyka Skarbka. Studiował na Uniwersyte-cie Krakowskim, w 1821 roku zapisał się na Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Muzyk i kompozytor wykształcony w kon-serwatorium paryskim.

Po stłumieniu powstania emigrował do Prus, gdzie przez 9 miesięcy przebywał we Wrocławiu. Na mocy amnestii powrócił do kraju w 1832 roku. W 1833 roku pomógł w ukryciu i ucieczce członkowi wyprawy Zaliwskie-go, za co został aresztowany i uwięziony. Na wniosek Komisji Śledczej z 4 grudnia 1833 roku został oddany pod sąd wojskowy i skazany z utratą praw stanu na osiedlenie na Syberii. Pobyt w Cytadeli Warszawskiej i swoją drogę kibitkami do Tobolska opisał we Wspomnieniach (Lwów 1876).

Generał-gubernator Syberii Zachodniej Weljaminow, znajomy jego ojca, zatrzymał go w Tobolsku, gdzie objął kapelmistrzostwo tamtejszej orkiestry. W 1839 roku jako szef orkiestry przeniesiony do Omska. Prawdopodobnie bezpodstawnie oskarżony o związki z tzw. spiskiem omskim. Z braku dowodów wyłączony ze śledztwa. W 1840 roku uzyskał Najwyższą Nagrodę na powrót do Królestwa Polskiego